Nasıl toparladın diye soruyorlar, gülümsüyorum.
İşte böyle diyorum.
Bana bıraktığın en güzel armağanı gösteriyorum onlara, gülümsüyorum
Ve susuyorlar
Sonra akşam oluyor
Seninle el ele tutuşup yürüdüğümüz sokaklardan geçiyorum
Sokaklar diyorum, ne kadar da boş
Sensiz gökyüzü ne kadar da soğuk
Üşüyorum
Kat kat sarıldığım yorganlar
Kahve gözlerindeki sıcaklığı vermiyor bana
Napıyorsun, kimi düşlüyorsun şimdilerde, bilmiyorum.
Ben, yalnızlığımla baş başayım
Sanki başaşağı düşmek üzereyim tutunduğum yerden
Öylesine sebepsizce gelen bu his
dalgalandırıyor içimdeki hasretini
Gel, diyemiyorum
Demeyi çok istiyorum
Ama sen gelmesen de olur
Sen mutlu ol, seni görmesem de olur
Sen yeter ki gülümse,
Bu şehir bizi el ele görmese bile olur
