Bir Adam Vardı

Bir adam vardı yok saymaya

Alışkın terazilerin ölçüsüz

İşlerinden arda bıraktığı

Bozuk bir para gibi vakitsiz

Cebi delik pantolonlardan

Ağır ağır düşmeyi bekleyen

Bir adam vardı öyküsü uzun

Tutunacak dalları kırık

Düşe kalka yolunu bulan

Lüzumsuz, ortada kalabalık

Kiminle kalktıysa onunla düşmüş

Bitap kemikleri vücudundan

Bir adam vardı kimsesiz

Yetim, tatsız düşlere bulanık

Dimağında sığ düşünceler geçitsiz

Huzura kepenk kapatır adında

Görmez asrın sildiği yüzleri

Görünce görmemişin hakkını

Haksızlığından dolanır sözler

Bir adam vardı yoktu aslında

Gözlerden kayıp gider yıldızlar

O zamana takılınca izinden

Suya yazardı ismini güneşin

Mat bir cisme odaklarında

Saklanırdı zıt kutuplar

Onunla yorganların altına

Bir adam vardı bilmem var mıydı ?

Gerçekten gölgesinden uzun aşarak

Zirvelerini çetin doruklarında

Uzandı eliyle insanların uzanamadığı

Uçsuz bucaksız gönlün yoluna

İşte “O” vardı gerçekten anlıyorum

Hikaye değildir umarım anlatılanlar

Bir adam vardı belki de o bendim

O, sırlara ulaşmaya adayan kendini

Kendinden uzak kelimelere yakın

Hisleri içinden uzanarak kağıtlara

Dillere düşmeye alıştırmadan ruhunu

İşte bir adam vardı sizin hep yok

Saymaya alıştırdığınız bir adam. Vardı.