Sahibine Ulaşmayacak Mektuplar / ” Yine Bu Yıl Ada Sensiz, İçime Hiç Sinmedi..

0
201
" YİNE BU YIL ADA SENSİZ, İÇİME HİÇ SİNMEDİ..."

“ADALARIN ISSIZ , TENHA YOLLARI…”

Defalarca izledim sizi beyaz perdede, henüz küçük bir çocuktum. Büyük, siyah ve sürmeli gözleriniz, derinden, rüyada gibi bakardı. Dalardınız, bir filmde oynamaktan öte, başka bir zamana giderdiniz sanki. Saçlarınız, hep kısa kesimli, o dönemin modası gereğince “krape” yapılarak kabartılmış, bazen  bir eşarpla hareketlendirilmiş. Dönem itibari ile renklerini hatırlayamadığım için hep siyah-beyaz filmlerde oynadığınızı düşündüren elbiseleriniz, “japone ” kollu. Uçuşan, küçük desenli.  Belinizi saran bir kemerle tamamlanmış. Oysa, hep hafif kilolu olduğunuzu hatırlıyorum. Yüzünüzdeki o küçük ben, sizi daha da kırılgan gösterirdi. Filmlerdeki sesiniz, hep bir başkasıydı, çoğunlukla Adalet Cimcoz.  Şarkılarınızı da gerçekte siz söylemezdiniz. “Mış ” gibi yapmak… Belki de buydu size ağır gelen, ta o zamanlardan. Başrolü paylaştığınız “jönlerden” , en çok, “Ayhan Işık kalmış aklımda. Fakat  siz,

Küçük Hanımefendi
Küçük Hanımefendi

“Küçük Hanımefendi” olarak kaldınız belleğimde, Belgin Hanım. Daha o zamanlar, sizden bana geçen duygu, gerçek yaşamınızda da mutsuz olduğunuzdu. Oynadığınız filmlerin bazı sahneleri adalarda geçerdi mutlaka. “Sözde şöförünüz, aslında, kimliğini gizleyerek aşkınızı sınayan varlıklı genç ile, adadaki ağaçlar arasında koşar mıydınız?  ya da, bir yamaçtan denizi mi seyrederdiniz? Belki de, faytonla  Burgazada’da Kalpazankaya’ya giderdiniz, mevsimlerden yaz, sıcak bir gün veya ilkbahar, tam da eriklerin yenme kıvamına eriştiği güzel, yeşil bir gün…Sahilde  büyükçe bir kayanın üzerindesiniz, saçlarınız rüzgarla uçuşuyor.Kkıyıda , bir kaç martı, midye kabukları ile oynuyor, sizin gözleriniz her zaman yaşlı…

1970’li yılların sonlarındaydık sanırım, sizi sinema perdesinde izleyemez olduk. Sonra, 80’li yılların başında, çok şişman ve çok yalnız olduğunuzu okudum bir yerlerde. Aldığınız zayıflama haplarının içerdiği o madde, sizi çok kötü etkilemiş. Maddi ve manevi yalnızlıklar, gelip geçen aşklar, iki ayrı eşten iki çocuk, hepsi hep birlikte sizden uzak, siz bir başınıza onlardan… 1990’lı yılların başında, insanlardan köşe bucak kaçarken ve kimselerle görüşmezken, en büyük hayranlarınızdan olan Selim İleri’nin söyleşi talebini kabul etmiştiniz. Onun kalemi sayesinde, sizden haber alabildik. Yaşlanmıştınız, şişmandınız ve çok yalnızdınız, insanlardan ürker olmuştunuz, kırılmaktan çok yorulmuştunuz. Selim Bey, sizi, benim en çok sevdiğim çiçeklere “kır menekşelerine” benzetmişti. Kır menekşeleri, çok mütevazidir, bir o kadar da güzeldir. Güneşli ama soğuk günlerin çiçeğidir, öyle havalarda , o baygın kokusunu ele verir. Şimdilerde, kır menekşelerini hatırlayan o kadar az insan kaldı ki. Biri de benim işte, yıllardır, balkonumuzdaki uzun saksıda, bizim için açmakta güzelim, alçakgönüllü, narin ve eşsiz kır menekşeleri…

Sonra, 1995 yılı idi sanırım, yapayalnız ve mutsuz, gittiğinizi yazdı gazeteler. “Bir dönemin ünlü yıldızı, küçük hanımefendi de yok artık…” Oysa, siz bizim için, çok daha fazlasıydınız Belgin Hanım. Kırılgan, alçakgönüllü, nazik ve ne yazık ki kendini hızla kirleten dünyaya ayak uyduramadığı için, ölmek isteyecek kadar mutsuz, algıladığımız başarılı ve renkli dünyanın çok ötesinde, kendi bedeni ve ruhu ile barışamayan, hep güzel olduğunun da farkına varamamış küçük hanımefendimiz.
Hafta sonunda, o rüzgarlı ve soğuk ada sabahında, sizi bana hatırlatan neydi Belgin Hanım? Ada’lı şarkılar mıydı, martıların sesi mi, dalgalar mı? Belki de, adaların ıssız ve tek başına hallerinin, en çok bu mevsimde ortaya çıkmasıdır. Hiç bilmiyorum.
Bildiğim, bu akşam, o şarkıyı ve sizi, birlikte düşünerek  birdenbire size yazma isteği duyduğum…

“Yine bu yıl, ada sensiz, içime hiç sinmedi .Dil’de yalnız, dolaştım hep, gözyaşlarım
dinmedi, ben de şaştım nasıl oldu, yüreğime inmedi…”

Sinemaya olan sevgime, değerli katkınız için, en derin minnet duygularımı kabul ediniz  lütfen. Huzur içinde uyuyun…

PAYLAŞ
Önceki İçerikSARI ÇİZGİNİN ÖTESİNDE / Duvarımdaki İz
Sonraki İçerikYol Yorgunu / Şiir
Öznur Kanarya
İstanbul’da doğdu, fakat çocukluk ve ilk gençlik yılları Anadolu’nun güzel şehirlerinde geçti. En çok İzmit’i sevdi. Nitekim İzmit Lisesi mezunu olmakla övünür. İzmit’ten sonra sevdiği ikinci şehir Ankara’da, Mekteb-i Mülkiye’de okudu. Emekli Bankacıdır, hala benzer bir konuda çalışmaktadır. Bugüne değin okumayı, yazmayı, müziği hep çok sevdi. Gündelik yaşamın sıradan mutsuzluklarından bunaldıkça, sahibine ulaşmayacak ve ulaşabilecek mektupların yanı sıra, günü güzelleştiren büyük ve küçük şeyleri yazar amatörce. İstanbul’da yaşıyor ama bu şehre çocukluğundaki gibi aşkla bağlı değil. Bu nedenle, yakın bir gelecekte sevdiceği ile birlikte Ege’de, tercihan Datça’da yaşamayı düşlüyor.