Nedir ki insan
Demir kafes içinde kuş misali çırpınır can
Ruhun olmuş bakır renkli tan
Tayy-i zaman tayy-i mekan
Topraktan fezaya uzanan
Baharın hazan
Yağmurun baran
Derdin harman
Kanadında yükselirsin Hüma’nın
Odunda yanarsın semenderin
Dışın serin için derin
Açsan ağzını yakar kelimelerin
Nedir ki pinhan
Kalabalıklar içinde bir sen üryan
Tenhalıktır içini saran
Bir hayalet misali yaşarsın her an
Yapraklarla sararan baharda çiçek açmayan
Bu zaman ne yaman
Bir ben miyim mısralarda kaybolan
