Kim bilir kaç defa göz göze geldik biz ayrılıkla, kim bilir kaç defa kanadı yüreğimiz Sevda’dan sebep?
Şimdi, güneşin çekilip, yerini geceye bırakmasıyla gecenin koynuna gizledik yalnızlıklarımızı.
Yalnızlığın eli dokunuyor hayatımıza, bir gölge misali uzaklaşıyoruz hayallerimizden…
Zaman geçtikçe biz yitiyoruz yalan’dan Sebep…
Gecenin bu vaktinde bir ben uyanığım, bir de kalemim.
Nice yalnızlıklara eşlik etti kelimelerim. Sayfanın başından sonuna dek uzadı tümcelerim.
Yazdım, yazdım bitiremedim yalnızlığı, gecenin karanlığında uzaklaşan hayallerimi ve çocukluğumda ki o masumiyeti özledim.
Şimdi seyre dalıyorum geceyi, dünya dönüyor ve vakit güneşin doğuşuna doğru ilerlerken tüm kötülükleri örten gece yerini yeni bir aydınlığa bırakmaya hazırlanıyor.
Yeni bir günle yeşerir umutlar, başlar koşuşturmacalar.
Ve bu yeni gün kimileri için hüzün, kimileri içinse yeni yeni sevinçler saklar.
