ÖZGECAN’a!

0
130
ÖZGECAN’a!

Sonra bir çığlık, deler geçerdi zemheriyi,

Sızardı karanlığın koynuna.

Kulağımın taa için otururdu.

O an, bozulurdu tüm kızlıklar,

Melekler kanatlarını koparırdı kederden,

Kanları siyah akardı.

Babalar feryat eder,

Babalar ölüm dilerdi.

Ne zaman anlamaya çalışsam kulağımda ki çığlığı,

Çocuk gibi ağlardı, çocuk gibi anlaşılmazdı…

 

Kurtlar boşuna ulumazdı,

Sahi! Kurtlar ne için ulumazdı?

PAYLAŞ
Önceki İçerikTabi Ya Kanatların Var Ruhunda
Sonraki İçerik317
Hıdır Aktaş
6 yılı bulan şiir yazma hobisinden sonra birkaç ay sonra ilk şiir kitabını çıkaracak olan genç şair ve yazar adayımız aynı zamanda yazdığı bir romanında yarısındadır. Edebiyattan hiç kopmayan genç şairimiz daima edebiyatın içinde olmak istiyor…