KAYIP KİTABIN BİTEN ŞİİRİ

1
141
KAYIP KİTABIN BİTEN ŞİİRİ
KAYIP KİTABIN BİTEN ŞİİRİ

Bir arabada kışın ortasında

Yağan kara takılan gözlerle

Seyrine dalmışken dünyanın

Çektiği setler ardında yaşamayı

İstemeye istemeye de öğrenmiştir.

Dil suskunluğa bir imge olmuş

Kelimeleri yuta yuta kendini kitap etmişte

Ne okuyanı var, ne okutanı.

En güzel cümleler sahipsiz,

Benimseyeni, kendine uyduranı yok.

Gözler bir şiir,

Mısralarla parlıyor en iç yeri.

Hece hece şarkı çığırıyor da

Hepsi bir duvarın ardında gerçekleşiyor.

Duyan, bilen, tanıklık eden tek bir kişi yokken

İnliyor duyurmak için sesini.

Soğuktan titreyerek, unutmaya çalışıyor…

Unutmanın imkansızlığında doğan

Yaşama bağlı ince bir çizgi arasında,

Kendini de yok ederek unutuyor.

Koca bir kitap yok oluyor o anda

Bir şiir kayboluyor mısralarıyla.

Gidişine de en çok sohbetiyle kavrulan

Tıpkı kendi gibi yalnız bir ağaç üzülüyor.

Yalnız bir ağaç.